Capítulo Siete. "¿QUÉ HACE ESTA FURCIA AQUÍ?"

Vale, aquesta és la entrada vint-i-vuit (vale, esta es la entrada veintiocho) y supongo que os quedasteis tan flipadas como yo con el Capítulo Seis... Intentaremos estar a la altura.

*Modo anuncio de culebrón on*
En este capítulo, antiguos odios se reavivarán. Recibiremos no una, sino DOS visitas inesperadas, ambas con consecuencias nefastas para nuestros protagonistas. Viviremos un "hasta luego" y un "bienvenido" pero... ¿de quién? CHAHCHACHAHCHÁN.
*Modo anuncio de culebrón off*

Ah, comentad jodid@s, que no sé si estáis arrancándoos los ojos de dolor por lo mala que es la entrada o simplemente no la habéis leído. Os podéis saltar el peloteo (aunque no hace falta) y poner simplemente "Leído". Prohibidos los KiSses <3<3<3.

Capítulo Seis: La S. S. A. P. H. B. E. E. L. T. G. S. -
http://imlazysowhat.blogspot.com.es/2012/10/capitulo-seis-donde-estas-y-quien-eres.html


Capítulo Siete: El asalto

-Ah, pues muy bien. Buenos días y vete por ahí.

-¡Eh! ¿Por qué tanta hostilidad, niña?

Estaba empezando a cabrearme. Y si me cabrean me pongo violenta. Pero mucho. Lo aparté de un empujón que lo tiró a la nieve y grité:

-Kestri, o me sigues o te quedas. 

Y Kestri me siguió.

-¡Oye! ¿Tú no eras una de las subscriptoras de mi blog? -me preguntó Hur mientras nos alejábamos.

-¡Cállate la boca! Era horrible y tenías cuatro fans pringados.

Eso le dolió, lo noté. Y a mí me llenó de satisfacción, mirad si soy mala. No sé por qué lo odio tanto. Supongo que me esperaba un adefesio y no... ESO. ¡Uy cómo NO lo aguanto!
Mirad qué cara de loca

-Parecía majo...

-Cállate la boca tú también, Kestri.

Scruffie estaba babeando, corriendo de un lado a otro, con cara de tírameunpalo. Y se lo tiré. ¿Para qué iba a usar yo esa ramita inofensiva?

Inofensiva. Sólo inofensiva. Inofensiva mis güebos. De pronto, cuatro sombras, alertadas por ese palo de la perdición, nos rodearon.

Eran Ardillas. Pero distintas a las que había visto hasta ahora. Tenían un pelaje extraño, más denso, como si estuviera diseñado para que nada lo atravesara, frío o armas. Zarpas y dientes amarillos y afilados. Y los ojos. Esos ojos. Si los normales ya eran terroríficos, imaginad cuando les añades un brillo demente y rojizo. Estábamos perdidos.

-¡¡¡AGÁRRATE!!!

Estaba volando. Hice lo que me ordenaba Kestri y cerré los brazos a la desesperada. Me quedé colgando en posición koala de la rama de un árbol. Al mirar hacia abajo, vi cómo lo acorralaban y se tiraban encima suyo. Scruffie ladraba y daba vueltas alrededor del grupo, pero la ignoraban.  

Kestri se resistió, con todas sus fuerzas, pero eran cuatro, muy fuertes, y él era... sólo Kestri. El pequeño y adorable Kestri. Que me perdonó la vida a Scruffie, a mí, nos puso a salvo y me acababa de salvar heroicamente sin pedirnos nada más que un simple pastelillo de chocolate. Se lo llevaron entre gruñidos y "Otro más, el Amo estará contento". 

Me dejé caer, simplemente. No noté el golpe seco contra la nieve, ni a Scruffie que me lamía la cara después de perseguir a las Ardillas Malditas. No noté nada. No sentía nada. Ya no. Ya no tenía ganas de vivir. Para qué. Todos los que me intentaba ayudar acababan en desgracia.

No noté los brazos de Hur, que se acercó alertado por los ladridos de mi almendrita. No noté la larga caminata. No noté la entrada al refugio, ni la manta suave y reconfortante. No noté la taza de chocolate caliente. No respondía. Estaba dispuesta a dejarme ir.

Hasta el abrazo. Eso sí que lo noté. Abrí el dique de lágrimas y lloré todo lo que no había podido llorar hasta el momento. Todas las pérdidas, la culpabilidad, el miedo, un mundo que se me desmoronaba. Hur me acariciaba y decía que todo pasaría, que no había nada que pudiera hacer.

Sí que lo había. Había una opción, y ya estaba determinada. Me unía. A partir de ese momento sería una Protectora del Hechizo. Por mi antigua vida, por mí, y sobre todo por Kestri.
Furcia Number One (aka Nocciola)
Pero si creía que las sorpresas se habían acabado... me quedaba corta.

-¡TÚ! ¿QUÉ HACE ESTA FURCIA AQUÍ?

-Avlin, esta es nuestra co-líder... Nocciola, creo que ya os conocéis. 

¿Ella, la princesita popular de la escuela, una resistente, una Protectora? Demasiado para mi cabeza otra vez. Creo que ya sabéis que soy propensa a los desmayos.


Perdona, Olivia! ;], pero te he dejado un pastelito bueno bueno. Un mundo de posibilidades se abre ante ti...
Y POR EL AMOR DE LA GRAN PATATA, ¡encontrad un título de una puñetera vez!


Patata Aplastasueños

14 comentaris:

  1. No me jodas...
    Pero has visto lo que me acabas de dejar?! y ahora que hago! Se la comen o algo...o lepra! No me he podido resistir... u.u EN FIN! Ahora en serio... me encanta tu capítulo, pero creo que el mio no va a ser lo que se dice... leíble? xD

    intentaré hacer algo... pero la proxima vez, no me lo dejes tan abierto, sabes que le tengo pánico a las páginas en blanco! :S

    ResponElimina
    Respostes
    1. Mujeeeer, ¡así tienes más posibilidades y tiras pa'donde quieras!

      Es que como dé alguna idea violo la primera regla de la historia compartida. Y nono.

      Sólo diré... Que para mí se han llevado a Kestri. ¿Para siempre o temporal? Eso el tiempo lo dirá...

      P.D.: no te quejes que a lo tonto he dejado un señuelo de la leche. Verás como cada día se pasan a ver si vuelve el bicho peludo adorable... MUAHAHAHA.

      Elimina
  2. "Patata", el pasame el cubo de potar és meu, així que aprova'm o n'hi haurà dos. XD

    ResponElimina
    Respostes
    1. MARTA! M'HAS POSAT UN CUBO DE POTAR NOMÉS PERQUÈ T'APROVI?!

      Te jodes!!! Abans si et canviaves el nom encara, però ara ni hablar. Posa'm tots els cubos que vulguis. LA PATATA APLASTASUEÑOS NO TE APRUEBA.

      Elimina
    2. Recapacito.

      Com a Patata bondadosa i omnipotent que sóc, he decidit concedir-te un petit privilegi.

      Et canvies el nom i t'aprovo. I sé d'algú a qui li faria il·lusió "Pepino Terminator". Ahí lo dejo.

      Elimina
  3. OMG
    .
    .
    OMG
    .
    .
    .
    OMGOMGOMG!!!!!!!!!

    Aiiiiiii, quina passada!!! O.O
    QUIERO MÁÁÁÁÁS!!... YA! xD

    Anni! :P

    P.d.: Oliiii... o lepra... jijijiji ^^

    ResponElimina
    Respostes
    1. URGENCIAS, URGENCIAS. TENEMOS UN COLAPSO por lo increíblemente chachi que está quedando la historia OJOJOJ.

      P.D.: fan ilu els teus comments ^^.

      Elimina
  4. wooooooooowwwwww
    Intenso capitulo,eee? xDD ¡Me ha encantado!
    Como ya le comenté a Olvia,me encata Hur ^^,pobre Kestri,con lo bien que me cae jajajja
    Uy...la escenita con Hur me ha encantado...Ya decía yo que iba a haber romance :P
    PD:Espero pronto el siguiente ;D,pobre olvia,se lo has dejado complicado xD

    ResponElimina
    Respostes
    1. Nahnahnah, se lo he dejado lleno de posibilidades. Que es muy distinto.

      Hay romance en plan favor. Por mí Avlin se hacía monja y me quedaba tan pancha.

      Y sí, pobrecito Kestri... ¿Pero a que ahora vais a mirar todas cada entrada a ver si vuelve? ¿Eh? Ah.

      P.D.: gracias por ser la primera persona a la que no he visto nunca la cara en comentar.

      Elimina
  5. Ohhh pobre Kestrii...No lo mateis por favor le he cogido cariño!!La historia pinta bien muy bienn ^^

    ResponElimina
  6. Te saludo Patata Aplastasueños.He oido que has mencionado mi nombre y aquí estoy.Estaré estudiando tus movimientos Patata.Buen post.

    ResponElimina
    Respostes
    1. jajjaja pera... aixó ho em de parlar! Em paso pel teu blog! xDDD

      Elimina
    2. Te saludo, Pepino Terminator. Estoy al corriente de tu triste pasado y desde El Mundo de la Patata Aplastasueños te damos todo nuestro apoyo. Esos malditos brotes de soja se las verán con nosotras.

      Por cierto, te hago la ceremonia de aceptación.

      Querido Pepino Terminator,

      El Mundo de la Patata Aplastasueños ha decicido aceptarte como comentarista por tu valor y por ser la hortaliza más original que se ha pasado jamás por aquí.

      Pepino Terminator, la Patata Aplastasueños te aprueba.

      Elimina
  7. Esto apesta a copiaypega que no veas, pero voy a darte un voto de confianza.

    Gracias por leer mi bello e interesante blog (o almenos las entradas que te ha dado tiempo a leer, claro). Yo también espero poder subir pronto una nueva entrada con la que os vuelva a sorprender.

    No te lo tomes como algo personal, pero no me pasaré por tus blogs. Soy una Patata negativa, y muy orgullosa de ello. Y Tomb Raider no me va mucho. Tengo como norma no admirar a nadie que esté menos bueno que yo (toma esa).

    Te devuelvo el abrazo fuerte sin abrir ni nada, y te perdono por autocitarte. Entiendo que es la única manera que tienes para darte a conocer.

    P.D.1: me ha quedado el comentario con un aire como de CrtlC+CrtlV, ¿no?

    P.D.2: ponte una rebequita niña, que te vas a resfriar *modo abuelita off*.

    ResponElimina

Estimat comentarista de blogs, recorda que El Mundo de la Patata Aplastasueños conta amb la protecció de Chuck Norris, i cada cop que comentes una tonteria, ELL mata un gatet. Així que oju...